- 1.
- Tristran háði bardagann
- við heiðinn hund.
- Þar hlaut margur blóðuga und
- af þeirra fund.
- - Þeim var ekki skapað nema að skilja.
- 2.
- Þá var hann á skildi borinn,
- sá ungi mann.
- Margur bauð sinn læknarinn
- að græða hann.
- 3.
- Hann vill ekki græðslu þiggja,
- hann sór við trú:
- "utan hún Ísodd græði mig
- sú bjarta frú."
- 4.
- Tristran sendi sína menn
- og skeiður þrjár:
- "Segið henni björtu Ísodd
- eg sé sár."
- 5.
- Tristran sendi sína menn
- og skeiður fimm:
- "Segið henni björtu Ísödd
- hún komi á fundinn minn.
- 6.
- Svo skal búa hennar ferð
- sem segi eg frá:
- Blá skulu segl á skipunum
- sem hún er á."
- 7.
- Fram komu þeir sendimenn
- og sögðu frá:
- "Tristran ungi vildi yðar
- fundi ná."
- 8.
- Ísodd sig í höllina gekk
- fyrir kónginn sinn:
- "Villtu ekki láta græða hann Tristran,
- frænda þinn?"
- 9.
- Til orða tók hann kóngurinn
- og varð við reiður:
- "Hann þarf ekki græðslu við,
- því að hann er feigur."
- 10.
- Svo var henni björtu Ísodd
- mjúkt til máls,
- báðar lagði hún hendurnar
- um kóngsins háls.
- 11.
- "Gjarnan vilda eg láta græða Tristran
- af sárri und,
- ef eg vissi að þú kæmir heil aftur
- á minn fund.
- 12.
- "Guð má ráða afturkomu"
- sagði frú,
- "ei mun eg í þessari ferð
- gleyma minni trú"
- 13.
- Kastaði hún yfir sig safalaskinni
- með sorg og sút.
- Síðan gekk hin ríka frú
- á bryggjur út.
- 14.
- "Svo skal búa um mín ferð
- sem segi eg frá.
- Blá skulu segl á skipinu,
- sem eg er á."
- 15.
- Vindið upp segl við húna.
- sem frúin bauð.
- Hitta vill hún Tristran unga
- í sinni nauð.
- 16.
- Til orða tók hún svarta Ísodd
- að hún gekk inn:
- "Svört eru segl á skipunum,
- sem hér leggja inn."
- 17.
- Til orða tók hún svarta Ísodd
- í annað sinn:
- "Svört eru segl á skipunum,
- sem hér leggja inn."
- 18.
- Til orða tók hún svarta Ísodd
- hún sagði frá:
- "Svört eru segl á skipunum,
- en ekki blá."
- 19.
- Tristran snerist til veggjar
- svo hart hann stakk:
- heyra mátti mílur þrjár,
- hans hjartað sprakk.
- 20.
- Lenda þau skipunum
- við svartan sand,
- báru hana björtu Ísodd
- fyrst á land.
- 21.
- Löng var leiðin,
- en gatan var breið.
- Einatt heyrði hún klukknahljóð
- á sinni leið.
- 22.
- Löng var leiðin,
- en gatan var þröng.
- Einatt heyrði hún klukknahljóð
- og fagran söng.
- 23.
- Til orða tók hún bjarta Ísodd,
- hún leit í stein:
- "Ekki skyldi hann Tristran dauður,
- þá eg kem heim."
- 24.
- Ísodd sig í kirkjuna gekk
- með hundrað manns.
- Prestar sungu prócessíu
- yfir líki hans.
- 25.
- Ísodd niður að líki lýtur
- rauð sem rós.
- Prestar stóðu á kirkjugólfi
- með kertaljós.
- 26.
- Ísodd niður að líki lýtur
- í annað sinn.
- Prestar stóðu á kirkjugólfi
- með kertaljósin fimm.
- 27.
- Margur lifir í heiminum
- með minni nauð.
- Hún Ísodd niður að líki lýtur
- og lá þá dauð.
- 28.
- Það var henni svörtu ísodd
- angur og sút,
- tvö voru þá líkin borin
- úr kirkju út.
- 29.
- Til orða tók hún svarta ísodd
- hún sór við trú:
- "Þið skulið ekki njótast dauð,
- megi eg nú."
- 30.
- Ausin voru þau moldunni
- fljótt og ótt.
- Sínu megin kirkjunnar
- lá þá hvort.
- 31.
- Runnu upp af leiðum þeirra
- lundar tveir.
- Upp af miðri kirkjunni
- mætast þeir.
- - Þeim var ekki skapað nema að skilja.
Tristranskvæði kemur frá Rósu Dögg Jónsdóttur frá Bíldudal, nemanda við Menntaskólann á Akureyri